ÇöpLük

yazdıklarım neden bu kadar utandırıyor beni. nedenli cümleler kurmakdan neden vazgeçmiyorum. niye neden diyorum nedeni ne.ağzımdan çıkan her kelime niye kendimden utandırmaya neden oluyor. ne yapsak ya bilmiyorumda.sanki beynim şu sorunun cevabını arıyor. 80 yaşında bir adam hastalığa yakalanıyor hasatalık onu 10 yıl sonra öldürcek diyorlar .adama ameliyat yapalımmı yapmayalımmı diye soruyorlar. o da ameliyat olmak istiyor. bendede böyle sorunlar varda cevap vermek için uğraşıyorum gibi geliyor. yani hiç umursamazsam aslında pekde önemli olmayacak ama ben boşuna kafa yoruyormusum gibi geliyor. süper kahramanım ya ben 10 yıl sonra ölmek istemem o durumda. çünkü ölümsüz olduguma inanıyorum hala. allahaşkına nasıl utanmıyım yazdıklarımdan baksana hala ölümsüz oldugunu düşünen bir tarafım var. tarafımı sikiyim neyse ya devam .

vay be sabah sabah aklıma gelene bak. ilkokul zamanlarında ailece yaz tatilinde memleketimize gittik. küçücük bir yer heryere yürünerek falan gidliyor. araba falanda düzgün yok. ben yolun ortasında yürüyorum. havada cok sıcaktı.ben öyle sıcaktan bunalmış yürürken bir anda rögarın içine girdim. ipnein biri kapağı çalmış. yolun ortasında bir delik. etrafta kimse yok. o güvendüğün emin adımlarla bastığın yer bir anda en büyük korlun oluyor. ne korkmuştum ya.sonra bir şekilde çıkardılar beni ama düşündümde türkiyede ne cok cocuk öldü bu rögar kapaklarının çalınmasından dolayı.ç o gün bende o cocuklar gibi ölmeye ne kadar yakınlaşmışım. ve ben bu olayı neden unuttum böylece.oysa ne kadar da önemli bir anmış :)