ÇöpLük

ben bikere büyümüştüm dedim ya ordan başlayalım istersen. yada şöyle diyim ben kitapların giriş cümlelerini cok severim . ilerde yaşlanıp koleksiyon falan yaparsam sadece kitapların giriş cümlesini yazdıgım bir defter koleksiyonum olur falan. üstteki cümlede anlam bozuklugu oldu sadece sen farketmedın bizde farkettik .bugün annem öldü yada dün tam oalrak hatırlamıyorum diyor camus kitabına giriş cümlesi olarak. öyle yani .ben aslında cok önemli bir insanım. ama siz göremiyorsunuz. böyle diyorum şimdi içimden sizlere. aslında bunu yazmazdım eger hakkınızda planlarım olsaydı. ama bugün umursamıyacagım insanları. ondan aklımdan gecenlerı soylemekten cekınmeyecegım.artık bu kadar yabancılasmısken hepinizden yıllarca hiç birinizle konusmamayı secmısken neden hala istedigim gibi yasayamıyorum ve istedigim gibi aklımdan gecenlerı soyleyemıyorum. giderek dahada korkar oldum sizden. yalnızlıgı aslında benım sectıgımı unuttum sanki siz beni istemediniz gibi davranmaya basladım. ben hep böyle yapıyorum bişeyi yapıyorum bir amac ugruna ama sonra o amacımı unutup bosuna emek vermıs oluyorum. aslında bu yazıda kendımden bahsetmemelıydım ben cunku güzel bir yazı yazcagımı dusundum baslarken ve eger guzel bısı yazıyorsan kendınden bahsetmemen gerekıyr bunu bılkıyorum. kahretsın yıne planlarım var işte. kahretsın ne amına koyum ya nasıl bir kelıme nıye kullandım kım bilir yine ne planladım. planlarımdan bahsetmısmıydım size .

yazmamın tek nedeni var içimdeki mutsuzluk ortaya cıkınca ondan kurtulmak için bir çabaya giriyorum. ite yazmakda bu çabalarımdan biri. hiç mutlu oldugum anda yazdıgım bir yazı hatırlamıyorum. şimdide öyle oldu. malca şeyler yazıyorum farkındayım ama mal olan birisinin malca şeyler yazması kadar normal bir şeyde olamaz . alber camus en büyük felsefi sorun intihar etmektir demişti. yaşadığın hayatın yaşamaya değer olup olmadığan karar verme yargısından ötesi yok diyordu. diğer bütün sorunlar hep ikinci plandadır. bense o yargıya cokdan vardım aslında ve hayatın yaşamaya değer olmadığını düşünüyorum ama hala burdayım . bunun nedenini tam olarak bilmiyorum belkide kendimi kandırıyorum aslında yaşamaya değer oldugunu düşünüyorum. ama eğer kandırmıyorsam kendimi ve düşüncelerim dogruysa o zaman beni tutan ne bunu bulmam gerekiyor.madem yaşamaya değer bir hayat görmüyorum o zaman neden hala burdayım. galiba bunun nedeni olayı iki taraftan sorgulamak. çünkü hayat yaşamaya değer değil belkide ama hayatı kendini öldürmeyede değer bulmuyorum. madem değersiz o zaman siktiret yaşa sana değersiz gelen bir şeyi istesende yaşayamazsın zaten ve illa kendini öldürerek yaşamadığını insanlara kanıtlamana gerek yok. çünkü bu eylemde aslında bir değer arayışı gibi geliyor bana. yaşa her nekadar bişi yapmıyorsanda her nekadar zor geliyorsada ama kendini öldürmek için güç sarfetme bir eyleme girme çünkü buna değmiyecek yapcağın eylem.

merhaba lan kendime .

içimden bir ses haykırıyor yıllarca ben bu değilim diye ne biçim yaşıyorsun sen beni kazma diyor bana. bense dışımdan suslan iki dakka halletcez merak etme diyorum. bu böyle yıllar süre süre 10 yıl oldu hep kandırmaya çalıştım. ama artık kandıramıyorum o da anladı artık yemıyorda. neyse konuda sadede gelmek isterim ama konu ancak bu kadar sade olabilir. aklımda yıllar önce okuduğum bir kitaptan sözler var sikiliyorum o zaman varım diyordu hayatını anlatan travesti. bir insan nasıl bu kadar güzel anlatabilir yaşamının özetini o günden beri şaşırırım. ben neden bu kadar açık kendimi anlatamıyorum neden yaşadığım saçma hayatın boklugunu anlatmak yerine sanki aşk acısı cekiyormuş havası veriyorum. oysa ne yapayım ben aşkı. kendimi kadırmak istesem kabul güzel olur aşk ama ben daha fazla bilinçlenmek isterken ulan nasıl bişi bu hayat diye düşünürken insanların dalga geçmesinden korktum ki korkmaktada haklıydım çünkü sikik insanlar sanki hayatı çözmüş bu soruyu sorunca küçümseyip sallamıyorlar sıyırdıgını düşünüyorlar.ki ben adam olsam zaten bu düşünceleri sallamamda işte niye sallıyorum çünkü göt korkusu var ya haklılarsa ya bunları düşünmemek gerekiyorsa diye vazgeçiyorum kendim gibi olmaktan. sonrada istemedigm bir insan olarak sabah işe gidip gün içinde komiklik şakalar binlerce lüzumsuz işle uğraşıp seni sevmedigini bildigin halde katlandıgın binlerce gerizekalıyla konuşmak zorunda bırakıyorum kendimi. vazgeçecem diyorum artık kendim olcam diyorum ama sonra babam aklıma geliyor o da yavşak. ne sikime fedakarlık yapıp okutuyorsun falan beni senin yüzünden hiçbişeyden vazgeçemiyorum. hayatımda kendimden ve insanlardan sakladıgım o kadar şey biriktiki artık bu yüzden gülerken hangi ben gülüyor onu anlamıyorum. gülmenin tadını alamıyorum . suratımda bir gülümseme var ama bu konuşmama yansımıyor gülerken sesinede yuansıyan o tınıyı kaybettim. bunalrın hepsinin nedeni giderek yalnızlaşmak yalnızlıktan kastı giderken kendine uzaklasmak yoksa zaten yalnızız diger insanlarle iletişimde. neyse işte yazıyorum bunları işte yazmalıyım çözmeliyim ve istediğim adam olmalıyım ben. istemedigim işte istemedigim kadınla istemedigim düşüncelerle yaşayamam ben.eğerki var olduguma inanmak istiyorsam ve bunun için sikilmem gerekiyorsa bunu göze almam gerekiyor yoksa böyle giderse yaşadığım tecavüzlerden götü toparlayamıyacaz hiç birzaman.