ÇöpLük

fazlasıyla istek yok içimde.genelleme yapıyorum evet.istek yok dıyorum mutsuzluk ıcın.cunku mutsuz olmamın en buyuk nedenı hıc bırsey yapmamam.ve hıc bırsey yapmayan ınsanın mutsuz olmasıda nerdeyse yüzde yüz öngörülen bir şeydir.sen bişi yapmazsan mutsuz olursun.işte bu fikirden dolayıda mutsuzum dıyemıyorum kendıme.cunku mutsuzum demekde aslında bir haktır.bişileri haketmek içinde çaba göstermen gerekiyor.çaba göstermeyen insanın yasadıgı şey mutsuzluk değil güçsüzlüktür.güçsüzlük ise mutsuzluktan daha acı bir şeydir.çünkü güçsüzlük kimse tarafından saygı görülmeyen bir durumdur.mutsuz olmak ise saygı duyulan bir duruştur.çocugun şehit olur mutsuzsundur saygı gorursun.sevgılınden ayrılırsın mutsuz olursun ınsanlar mutsuzluguna saygı duyar.ama ben oturuyorum ve mutsuzum dıyorum.giderek çirkinleşiyorum.bedenen ve ruhen.giderek yalnızlasıyorum bu yüzden.kabul edemiyorum bu gerçeği.ciddi anlamda çok güçsüzüm.yolda yürürken biri omzumdan çekip düşürse düştüğüm yerden kalkamıyacagımı hissediyorum.çünkü kalkmak için hiç bir nedenim yok.bu boşluk bu yazılar.herşey saçmalık.kendimi kaybettim derlerya onun ne demek oldugunu anlıyorum bu aralar.ciddi anlamda bir kaybediş.eski benliğimin nasıl birisi olduğunu unutacak kadar kendimi kaybettim.yalandan bile olsa eskisi gibi davranamıyacak kadar bilgisizim eski ben hakkında.bunları yazmak beni iğrençleştiriyor.hiç birşey olamadan birşeyler olmuşta artık düşüşe geçmiş 50 yaşındaki amcaların ruh haline sahibim.ama sorun şuki ben bişi yaşamadan bu ruh haline geçtim.ve beni en cokda rahatsız eden bu aşağılık kendimi bir bok sayma hissi.bu his yüzünden hiç bir şey yaşamadan herşeyi yaşayan adamın yorgunluğuna sahip bir salak oldum çıktım.